Fly4free.pl

Po drodze trafiam na lokalny dworzec autobusowy.





Owoce morza i ryby sprzedają się wyjątkowo szybko ;)



Mijam port i docieram w końcu do katedry, St. Mary’s Cathedral. Okazuje się, że ta jest także zniszczona.









Zaglądam przez wybite szyby do środka.



Budynek wygląda okazale, ale widocznie brakuje pieniędzy na jego renowację.



Wracam tą samą trasą pod Pałac, po drodze wstępując na Talamahu Market. To miejsce lokalnego handlu.







Około 15:00 idę na obiad do Friends Cafe. To podobno najbardziej znane miejsce na wyspie jeśli chodzi o jedzenie.



Zamawiam burgera z frytkami, płacę 20TOP (ponad 30 złotych).



Faktycznie, burger był bardzo smaczny, chociaż nieduży. Mając chwilę odpoczynku zauważam, jak bardzo opaliłem już ręce i kark. Mam dość przykre doświadczenia z poprzedniego RTW, gdzie mocno opaliłem się na Palawanie, a na późniejszych long-haulach tego żałowałem. Jakkolwiek człowiek by nie usiadł, wszystko piekło i bolało. Żeby tego uniknąć, cały dzisiejszy dzień chodzę w długich spodniach, więc ucierpiały tylko ręce i szyja :)

Wracam przed hotel jeszcze inną trasą. Po drodze co chwilę ktoś do mnie macha, uśmiecha się, żartuje, pyta skąd jestem.



Na trasie spotykam także mężczyznę (na oko 50+), który czyści płot. Chwilę rozmawiamy, po czym okazuje się, że jego dziadek urodził się w Szczecinie, a pózniej przeniósł się do Berlina. On sam był kilkukrotnie w Szczecinie i na pomorzu. Świat jest niesamowicie mały :) Za chwilę proponuje mi podwózkę na lotnisko. Proponowała mi ją chwilę wcześniej także kelnerka we Friends Cafe. Niestety zamówiłem już taksówkę hotelową, ale na przyszłość wiem, że nie trzeba. Tonga to przede wszystkim niesamowici ludzie, których zapamiętam na długo. Jeszcze nigdy nie pozdrawiało mnie tyle osób.



Wyjeżdżam taksówką na lotnisko. Jedziemy pół godziny. Robię check-in, po czym idę na kontrolę bezpieczeństwa (zupełnie bezproblemową).







Jeszcze pieczątka do paszportu i mogę lecieć ;)





Lot NZ977 do AKL obsługuje Airbus A320. Na pokładzie nie mam niestety jedzenia ani picia.





Nie mam pojęcia ile trwa lot (ok. 3h), cały przesypiam. Jestem przemęczony po prawie dwóch dniach spędzonych w nietypowym klimacie i w zupełnie nowym miejscu. Lądujemy, kolejna pieczątka do paszportu i witaj Nowa Zelandio!



Odświeżam się (są publiczne prysznice), ścielę łóżko i właśnie kładę się spać. Najpierw jednak wrzucam ten odcinek relacji, bo zebrało się tego sporo przez brak internetu i czasu :)

Wstaję o 7. Nikt mnie nie budził, nikomu nie przeszkadzałem. Od 5:00 ruch się znacznie zwiększył i było ciężej spać, ale dałem radę ;)



WiFi darmowe jest jedynie przez 2 godziny. Wykorzystałem ten czas na telefonie, więc został mi jedynie laptop. Wolę zostawić go na pózniej, gdybym nagle potrzebował internetu na lotnisku, muszę więc opracować plan dostania się do centrum Auckland analogowo.

Pierwsza dostępna opcja: SkyBus. Bezpośredni autobus, jedyne 19NZD w jedną stronę. Nie ma szans, tyle nie zapłacę, musi być jakaś opcja B chociażby dla pracowników ;) Chodzę po informacjach turystycznych, oglądam darmowe ulotki, rozmawiam i mam: autobus 380 na stację Papatoetoe (3,5NZD), a tam przesiadka w pociąg, który jedzie na stację Britomart (ścisłe centrum Auckland) za 7NZD. Spora oszczędność, więc wybieram tę opcję.







Podróż jest bezproblemowa i dość szybka (całość zajmuje 50-60 minut). Stacja Britomart ma swój klimat.



Wychodzę na zewnątrz i delektuję się widokami. Od razu miasto przypomina mi... San Francisco. Sporo górek w centrum miasta, architektura i wszędzie wyczuwalny amerykański styl.





Najpierw odwiedzam St. Patrick’s Cathedral.





Pózniej kieruję się dalej w kierunku słynnej wieży. Jest możliwość spaceru po jej koronie (oczywiście w uprzęży) oraz skoczenia z samej góry (zwykle także z zabezpieczeniem). Śmiałków nie brakuje, a średnia wieków skaczących przy mnie to na pewno 50+ :D



Podczas zwiedzania Auckland dużo spaceruję (łącznie prawie 18 kilometrów). Nie mam planu ani ogromnego ciśnienia, żeby zobaczyć wszystkie zabytki. Dużo czasu spędzam po prostu spacerując ulicami, odpoczywając od samolotów, saloników, odpraw i numerów lotów ;)







Po drodze natrafiam na Ratusz.





Mijam także dość okazały budynek Civic Theatre.





Zbliżające się święta są wyczuwalne na każdym rogu (w przenośni i dosłownie).



Zauważam na mapie, że jestem niedaleko Albert Park, więc postanawiam wstąpić. Najpierw jednak trzeba wdrapać się pod górkę (tym razem z plecakiem).



Siadam w parku i myślę, że Nuku’alofa a Auckland to ogromny przeskok cywilizacyjny, ale też pogodowy. W Nowej Zelandii przywitała mnie bowiem wymarzona pogoda: ok. 20 stopni, spore zachmurzenie i porywisty wiatr. Taka pogoda sprzyja spokojnemu zwiedzaniu i pozwala odetchnąć od upałów.







Z parku kieruję się na spacer po kampusie uniwersytetu.